ความรัก
เป็นเหมือน
รอยสัก
เจ็บปวด....
แต่งดงาม
ฉันคิดว่าฉันลืมเธอได้แล้ว แบบลืมไปแล้ว ลืมหมดแล้ว.... แต่ความจริงมันไม่ใช่.... ฉันยังคงจำเธอได้ดี
ท่าทางของเธอ น้ำเสียง คำพูด การแต่งกาย ทุกอย่างยังคงชัดในความทรงจำที่เคลื่อนไหวไม่รู้จบเพียงหลับตานึกถึง
ผิดก็แค่... ฉันไม่รู้ว่าฉันจะรักเธอแบบนั้นอีกครั้งได้อย่างไร หรือมันยังมีอยู่ไหมความรักที่เคยให้เธอมากมายในวันนั้น...
เธอเคยเป็นตะวันยามเช้าที่สาดแสงมาปลุกฉันที่หลับใหล เธอเป็นแดดหลังฝนที่ให้เตือนให้รับรู้ถึงความหวัง
เธอเป็นสายลมเย็นในวันที่ร้อนอบอ้าวให้ใจทุเลา เป็นสายฝนในวันที่ฉันร้อนเร่า... เธอเคยเป็น... เคยเป็นทุกอย่างของชีวิต
เป็นคนแรกที่ฉันฝันและคิดที่จะใช้ชีวิตอยู่ด้วย เป็นคนแรกที่ทำให้อนาคตดูมีความหมาย
วันที่เธอจากไป หรือ วันที่ฉันจากมา ความรักของเรามันหยุด มันถูกเก็บไว้ในหีบใหญ่ที่ฉันทำกุญแจหายไป
เรารู้ว่าอะไรอยู่ข้างในหีบนั้น แม้เราจะอยากเปิดมันแค่ไหน
แต่เราก็ไม่เคยพร้อมสักทีที่จะออกค้นหากุญแจดอกนั้น .... ไม่พร้อมที่จะโอบกอดความรักที่ครั้งหนึ่งเคยทำให้ร้องไห้
เคยทำให้เจ็บปวดแทบตายเหมือนคนเป็นบ้า.... หากความรักเอาชนะความกลัวได้แบบที่นพพรกล่าว นี่คงไม่ใช่ความรัก ....
หรือ ความรักของเรามันคงหล่นหายไปตามกาลเวลา จึงทำให้ฉันไม่มีความกล้าพอที่จะเปิดมันอีกครั้งในวันนี้
มันเป็นความรักหรือเปล่า ไม่ว่าวันนั้นหรือวันนี้คงไม่สำคัญ.... เพียงแค่อยากให้เธอรู้ว่ามันเป็นความทรงจำที่ดี
แม้จะเจ็บปวดแต่ก็หอมหวาน .... เป็นแค่ความทรงจำที่ฉันจะไม่มีวันลืม ส่วนคำถามที่เธอสงสัยว่ามันเป็นความรักไหม
หรือมันยังคงเหลือความรักอยู่ไหม... มันคงเป็นความรัก ติดเพียงแต่ก็แค่คนที่ฉันรักไม่ได้อยู่ในตัวเธออีกแล้ว
หรือบางทีคนที่พร้อมจะรักเธอก็ไม่ได้อยู่ในตัวฉันอีกแล้ว... ได้โปรด อย่าถาม อย่าอยากรู้ หรือ สงสัย
ขอเพียงเธอรู้ว่าฉันจะเก็บมันเอาไว้ เก็บไว้ภายในใจของฉัน... หากไม่มากไป
ฉันก็ขอให้เธอทำแบบนั้นเช่นกัน เก็บมันไว้ในความทรงจำของเราสองคน และจงมีชีวิตของเธอต่อไป...
ฉันว่ามันอาจจะจริงอย่างที่เขาบอก
ความรัก ก็อาจจะเหมือนรอยสักที่เจ็บปวด แต่งดงาม
บางที อาจจะเป็นแผลจากการหกล้มที่เราไม่ได้ตั้งใจ
แต่มันก็เตือนให้เรารู้ว่าเรื่องราวเหล่านั้นเกิดขึ้นจริง
และมันสอนอะไรเรามากมาย
ความรัก ต่างงดงามในตัวของมันเอง
ไม่เช่นนั้นเราคงไม่โหยหาความรักกันมากมายขนาดนี้หรอก
