บล็อก

ละครในใจ

ความนิยม 3เข้าชม/อ่าน 548 ครั้ง2013-8-30 15:49

ในชีวิตคนเรา มักจะสรรหาคำตอบและตั้งคำถาม
ว่าทำไมเขาทำกับเราอย่างนี้ ทำไมเขาทำได้อย่างนั้น
แต่ในความเป็นจริง ทุกคนก็มีเหตุผลของตัวเอง และไม่ใช่ว่ารู้แล้วจะสบายใจ

จริงๆเรื่องราวในชีวิต มันเหมือนละคร มันโผล่มาเป็นตอนๆ
ตอนนี้จบ ก็ขึ้นตอนใหม่ เพียงแต่ในชีวิตจริงไม่มีโฆษณามาคั่น
แต่ก็มีเรื่องอื่น เรื่องงานหรือกิจกรรมอื่นมาคั่นสลับฉากบ้าง

แต่ละคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตก็เป็นแค่ตัวละครหนึ่งในชีวิตเรา ที่วิบากกรรมจัดสรรมาให้เราเจอ
ให้เราชดใช้กรรมเก่า ขึ้นอยู่กับเราดันไปให้ค่ากับใครมากกว่ากันเท่านั้นเอง

ถ้าจะมองว่าคนที่ทำให้เราเจ็บช้ำ เป็นเหมือนตัวละครตัวหนึ่ง
แต่ควรเข้าใจด้วยว่า ละคร จบไปนานแล้ว เราจะแบกไว้ให้หนักใจเราเองทำไม

ถ้าเรายอมรับตรงนี้ได้ ใจก็สบายแล้ว

เวลาดูละคร ไม่ต้องหาเหตุผลอะไรมากมาย
เช่นทำไมตัวนางเอก เซ่อ เชื่องช้า ดีจนดูเหมือนเป็นโรคเอ๋อ ไม่ได้ดั่งใจ
พระเอก เจ้าอารมณ์ เอาแต่ใจตัวเอง ใครๆไปรักมันลงได้งัยฟร่ะ
หรือทำไมในละครไม่เห็นจะอาบน้ำก่อนนอนสักครั้ง ฯลฯ
ดูพอเข้าใจเรื่องก็พอ จบตอนก็ไปนอน

ในชีวิตจริง ก็เหมือนกัน ไม่ต้องสรรหาคำตอบอะไรมาก

ละครจบแล้ว ก็ไม่ต้องอินกับมันมาก
มันอาจจะเป็นละครตอนยาวราวๆแดจังกึม
หรือสั้นเป็นมินิซีรีส์ ก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวมันก็มีเรื่องใหม่มาให้เราดู

ชีวิตก็เป็นแบบนั้นแหละ
ดูละครในจอแล้ว ลองแบ่งเวลามาดูละครในใจเราบ้าง
ดูไปตามที่มันเป็นจริง ไม่ต้องเป็นคนเขียนบท ไม่ต้องเป็นผู้กำกับ
ไม่ต้องเป็นดาราลงไปแสดงเอง ให้จิตมันแสดงของมันไป

ดูละครในจิตในใจ แล้วจะรู้ว่า
จิตคนเราก็ดราม่าน้ำเน่าไม่เบากว่าในทีวีหรอก

ละครทีวีจะน้ำเน่าขนาดไหน ยังมีตอนจบ
ละครในใจ ก็อย่าเล่นบทเดิมๆ
เป็นลิเกจันทโครพ พบนางโมราอยู่ทั้งปีทั้งชาติ

หัดมีสติ รู้ทันจิตคิด นึก ปรุงแต่ง มันจะได้รู้จักจบ
รู้จักหยุด รู้จักพอ รู้จักวางบ้าง
แล้วใจเราจะสบายเอง