มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่ชอบเพิ่มทุกข์ให้ตัวเอง เมื่อทุกข์อยู่ แทนที่จะสร้างเหตุดับทุกข์ กลับเพิ่มความรุ่มร้อนด้วยการด่าทอ ต่ออายุความฟุ้งซ่านด้วยการพร่ำบ่น ลดความอดทนด้วยการคิดร้ายไม่หยุด
มีมนุษย์น้อยนัก ที่หลุดรอดจากกับดักทุกข์ไปได้ เมื่อทุกข์อยู่ แล้วดูเหตุแห่งทุกข์ที่แฝงอยู่ในใจ อันได้แก่ความอยากให้เป็นอย่างใจ ความอยากเอาชนะ ความอยากให้ใครต่อใครเห็นใจ กับความอยากเอนกอนันต์บรรดามี เมื่อเห็นความอยากอยู่ ใจย่อมรู้สึกถึงความจอมปลอมของอารมณ์อยาก เดี๋ยวอยากอย่างหนึ่ง เดี๋ยวอยากอีกอย่างหนึ่ง ซึ่งบางทีขัดแย้งกัน
เมื่อเข้าใจชัดว่าความอยากไม่เที่ยงสักอย่าง ใจก็เป็นกลาง ว่าง เบา หมดเราเอาชนะเขา เหลือแต่จิตที่เอาชนะความอยาก นั่นแหละ จิตที่หลุดรอดจากกับดักทุกข์เสียได้
