สุดแล้ว… ทุกชีวิตต้องอยู่ลำพัง ...

        มนุษย์จะทนอยู่กับความโดดเดี่ยวเปลี่ยวเหงาได้มากหรือนานสักแค่ไหนกัน มนุษย์ทนดื่มกินความฝันและร่องรอยของความทรงจำได้จริงหรือความเจ็บปวดรวดร้าวนั้นทรมานก็จริง แต่บางคนก็ยอมร่วมหัวจมท้ายและมีความสุขกับมันอย่างยอมจำนน หรืออย่างรื่นเริงชื่นใจในที่สุด คนบางคนยอมโดดเดี่ยว หรือเลือกจะอยู่เพียงลำพัง คนบางคนขลาดกลัวความโดดเดี่ยว และเลือกที่จะไม่อยู่คนเดียว แต่สุดท้ายก็ต้องอยู่เพียงลำพัง คนสองคนอยู่ด้วยกัน แต่คนหนึ่งคนใด ก็ยังโดดเดี่ยวอยู่ดี คนบางคนดื่มกินความโดดเดี่ยวจนสาสม สาแก่ใจ และชาชิน………บ่อยครั้งที่ความโดดเดี่ยวเปลี่ยวเหงา แปลงร่างพรางพร่า เป็นหยาดย้ำตาหยดร้อน ตอนที่ความเคว้งคว้างมันลุกคืบกระทืบเต้นอยู่กลางใจ แล้วพากันบดเนื้อชีวิตจนหมองไหม้แหลกยับไปกับตา โมงยามที่คอยเฆี่ยนตี และตักเตือน….ชีวิตนี้สั้นนัก! เพียงชั่วกระพริบลมหายใจ และใบไม้ปลิดขั้ว….. เราก็จะไม่ได้เห็นหน้ากันอีก…ไม่ได้พบกันอีก….กับใครบางคน

        เราเฝ้าถามตัวเองในมุมความปวดร้าวอยู่เสมอว่า…… เราจากกันชั่วชีวิตแล้วจริงๆ หรือนี่…เราไม่ได้พบกันอีกแล้วชั่วชีวิตใช่ไหม มันเป็นความรู้สึกที่ปวดร้าวเกินทน ถ้าต้องอยู่ไป…อย่างโดดเดี่ยวตลอดชีวิต…กับชีวิตที่ไม่มีวันจะมีใครได้เลย เราจะทุกข์ทรมานไปไม่รู้สิ้นสุด หรือเราจะยอมรับและมีความสุขกับมัน

        เราจะจำนนเอาอย่างหน้า….หรือจำยอมเอาอย่างหลัง บางคนเลือกที่จะมีใคร และให้ใครบางคนเดินเข้ามาในชีวิต ทดแทนและชดเชย ต่อเติมและตักตวง ความรัก หรือที่สุดแล้วอาจแค่ความใคร่ เพื่อแลกเอากับอะไรที่คิดว่าใช่ กราดเกี้ยวกับอารมณ์ปรารถนาที่ไม่รู้อดรู้อิ่ม ฉกฉวยความเป็นคนและอิสระภาพของเขาไปวันแล้ววันเล่า และหลอกตัวเองว่านั้น และ มัน คือ “ความรัก”

        ท้ายที่สุดแล้วเปลี่ยวเหงาและว่างเปล่าสิ้นดี เมื่อโมงยามแห่งความอดทนของใครคนหนึ่งคนใดสิ้นสุดลง และโมงยามแห่งการจากพรากเริ่มออกเดินทาง ผ่านคน ผ่านใคร่ ผ่านใคร ผ่านครั้ง….กี่ร้อย กี่หน กี่คน กี่ครั้ง

ที่สุดแล้ว….ทุกชีวิตล้วนต้องอยู่เพียงลำพัง