บล็อก

มีเพียงฉันที่ไม่ได้กินฟรี

ความนิยม 3เข้าชม/อ่าน 644 ครั้ง2011-9-28 01:02

                  วันนี้เป็นวันสุดสัปดาห์พวกเพื่อนๆ สมัยเรียนอยู่ชั้นมัธยม ได้นัดชุมนุมพบปะสังสรรค์กันที่ภัตตาคารเทียนอัน
นับตั้งแต่สำเร็จการศึกษา พวกเพื่อนเก่าได้นัดพบปะกันสม่ำเสมอ

    มีแต่ฉันเท่านั้นที่ขาดการติดต่อกับพวกเพื่อน ฉันทำงานวาดภาพผลิตภัณฑ์ในโรงงานแห่งหนึ่ง
ฉันและสามีต่างก็ช่วยกันทำมาหากินเลี้ยงดูครอบครัว ด้วยรายได้ที่ไม่มากนัก
ความจริงฉันตั้งใจจะไม่ไปร่วมงานเลี้ยง แต่ก็ไม่สามารถปฏิเสธเพื่อนๆได้ ก็เลยต้องรับปาก

   สามีของฉันยุ่งอยู่กับการทบทวนบทเรียนให้ลูกชาย ซึ่งลูกชายของเรากำลังเตรียมตัวเข้าเรียนชั้นมัธยม เพื่ออยากให้ลูกชายได้เรียนในโรงเรียนมัธยมที่ดีมีชื่อเสียง

   พักนี้สามีต้องวิ่งเต้นเข้าหาผู้บริหารโรงเรียน ซึ่งจนบัดนี้ก็ยังไม่ทราบผลว่าสำเร็จหรือไม่
ก่อนออกจากบ้านฉันเหลือบมองดูลูกชายแล้วจึงเดินออกไป

ภัตตาคาร เทียนอัน เป็นภัตตาคารหรูชั้นหนึ่ง
เมื่อฉันเดินเข้าไปห้องที่จองไว้ พวกเพื่อนๆ มากันครบแล้ว
ทักทายฉันเกรียวกราวยังไม่ทันได้นั่งต่างก็แย่งกันยื่นนามบัตรให้ฉัน
พลิกดูนามบัตรแต่ละคนต่างก็มีตำแหน่งใหญ่โต เป็นผู้จัดการ ผู้บริหาร ต่างๆ

แม้กระทั่งอาฮุยซึ่งเรียนไม่เอาไหนที่สุด สอบได้ที่โหล่ ก็ยังได้เป็นตำรวจ เป็นผู้กำกับสถานีตำรวจ
มองดูอาหารที่พนักงานเอามาเสิร์ฟ ฉันหูตาลายไปหมดนั่งนึกสงสารตัวเองที่ผ่านๆ มาไม่เคยได้ลิ้มรสอาหารพวกนี้เลย
คำนวณในใจค่าอาหารโต๊ะนี้มีมูลค่าเท่ากับรายได้ของฉันถึง ๓ เดือนทีเดียว

อาฮุยตำรวจทำตัวเหมือนเจ้าภาพงานเลี้ยงนี้ชักชวนเพื่อนๆ ให้กินกันไม่หยุด และรินเหล้าแจกทุกคน คีบอาหารให้คนโน้นคนนี้
ปากก็พูดไม่หยุดว่า กิน พวกเรากิน มื้อนี้ผมจัดการเอง ไม่ต้องห่วงพรรคพวกทุกคนไม่มีใครขัดศรัทธา ทั้งกินทั้งดื่ม สนทนากันอย่างสนุกสนาน

    เมื่อสมควรแก่เวลา หลังจากที่กินกันอย่างอิ่มหนำสำราญแล้ว
ก็เป็นเวลาที่ต้องแยกย้ายกลับกัน

ฉันสังเกตดู ไม่มีใครแสดงความใจกว้างที่จะเป็นผู้เคลียร์จ่ายค่าอาหาร
ในที่สุดอาฮุยควักโทรศัพท์ออกมากดหมายเลขแล้วพูดว่าสี่ยวหลี่ คืนนี้ออกไปจับกุมกวาดล้างได้อะไรไหม.. ..เออ ดี ดี
ส่งมาพบผมที่ภัตตาคารเทียนอันสักคน ให้มาช่วยจ่ายค่าอาหารหน่อย
พูดจบเขาก็เก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าด้วยความภาคภูมิใจ
พวกเพื่อนก็เฮด้วยความสนุกสนาน
ต่อมาไม่ถึง ๑๕ นาที ก็มีชายวัยกลางคนผลักประตูเข้ามา

พอเห็นยอดเงินในใบเสร็จก็หน้านิ่วคิ้วขมวดดูเหมือนว่าเงินสดเขามีไม่พอจ่าย

เขาควักโทรศัพท์ออกมาพร้อมทั้งกดโทรพูดว่า
"คุณเลี่ยวหรือครับ ผมครูใหญ่หม่านะครับ
เรื่องลูกชายของคุณที่ฝากมาเข้าโรงเรียนมัธยมของผมนั้น
เป็นอันว่าผมตกลงรับไว้แล้วนะครับ แต่พอดีวันนี้ผมเชิญเพื่อนๆ มาเลี้ยงอาหาร
อยากขอให้คุณมาช่วยจ่ายค่าอาหารได้ไหมครับ ผมอยู่ที่ภัตตาคารเทียนอัน ห้อง ๒๐๓ ....

หลังจากนั้นประมาณ ๒๐ นาที มีคนมาเคาะประตู
พอประตูเปิดออกมา ทันทีที่เห็นสามีที่ใส่แว่นสายตาหนาเตอะของฉันคือผู้เดินเข้ามา
ฉันเป็นลมล้มฟุบลงทันที

เรื่องสั้นนี้ได้รับรางวัลวรรณกรรมดีเด่นมากมาย ประจำปีพ.ศ.2549
ผู้แต่งใช้อักษรจีนเพียง ๘๐๐ ตัว สามารถบรรยายถึงสภาพสังคมจีนยุคใหม่ได้อย่างสุดยอด
ผู้แต่ง ภรรยาคุณเลี่ยว