เรื่องสั้น คอนโดหลอน

YoungBlood · โพสต์ 2022-5-15 17:41:56

สมาชิก kulasang.net เท่านั้นถึงจะสามารถเข้าเนื้อหาได้อย่างสมบูรณ์

คุณจำเป็นต้อง เข้าสู่ระบบ เพื่อดาวน์โหลดหรือดูไฟล์แนบนี้ คุณยังไม่มีบัญชีใช่ไหม? สมัครสมาชิก

x

“กรี๊ดๆ .........ตุ๊บ!”
เสียงผู้หญิงและเด็กกรีดร้องดังโหยหวนขึ้น ไม่นานนักก็ได้ยินเสียงเหมือนมีของหนักหล่นจากที่สูงลงมากระทบพื้นข้างล่างตามมา จนผมสะดุ้งตกใจตื่น งัวเงียโงหัวที่หนักอึ้งขึ้นมาด้วยความแปลกใจ หรี่ตาดูนาฬิกาปาเข้าไปตีสามแล้ว
คืนนี้ผมนั่งอยู่ในป้อมยามเล็กๆ หน้าคอนโดหรูสูงหลายสิบชั้น มีเพียงมีดพกและกระบองเป็นเพื่อนใจ คอยระแวดระวังดูแลความเรียบร้อย เพื่อรักษาความปลอดภัยในชีวิตและทรัพย์สินของผู้อาศัยอยู่ในดอนโดนี้ ไม่ให้พวกขโมยขโจรแอบมาฉกเอาไปตามคำสั่งเจ้านายเป็นวันแรก
ตั้งแต่ช่วงหัวค่ำเป็นต้นมา ประสาทผมตื่นตัวตลอด รู้สึกตื่นเต้น ด้วยเป็นวันแรกที่ได้มาทำอาชีพเป็นยามจริงๆ จังๆ กับเขา มองดูผู้คนเข้าๆ ออกๆ สอดส่ายสายตาสังเกตดูความผิดปกติ และจดจำผู้คนให้ได้มากที่สุดตามคำแนะนำของลุงโจ้ผู้เป็นคู่กะ
วิถีชีวิตของผู้คนที่อาศัยอยู่ในคอนโดนี้ ดูเหมือนจะหลากหลาย บางคนทำงานกลางคืน นอนกลางวัน บางส่วนทำงานตอนกลางวันปกติ นอนกลางคืน จึงมีการเทียวเข้าๆ ออกๆ ประจำ ผมก็เพิ่งกระจ่างวันนี้เอง
แม้จะดึกดื่นค่อนคืนแค่ไหน ก็ต้องคอยอำนวยความสะดวก ตรวจตราดูแลตามหน้าที่ ผมนั่งคิดอยู่เพลินๆ เปรียบชีวิตของตัวเองไม่ต่างจากหมานอนเฝ้าบ้านให้เจ้านาย มีเสียงอะไรก๊อกแก็กผิดสังเกต เราก็ต้องลุกไปสำรวจตรวจดูทุกครั้ง
ชีวิตในการเป็นยามที่คอนโดนี้ มันท่าจะไม่ง่ายอย่างที่เราคิดไว้ และไม่ง่ายอย่างที่ลุงโจ้เคยบอกไว้ตอนที่แกชวนให้มาทำ
“เฮ้ย งานสบายๆ ไม่มีอะไร หกทุ่มไปแล้วนอนอย่างเดียว” แกพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
แต่ผมก็ยังข้องใจ “อ้าว ถ้างานสบายๆ ทำไมคนเก่าถึงลาออกล่ะลุง?”
ลุงโจ้ก้มหน้าหลบสายตาผมที่จ้องเค้นเอาความจริง “เอาน่า ที่มันลาออกเพราะได้งานใหม่ใกล้บ้าน” ผมเชื่อแก ประกอบกับจำเป็นต้องใช้เงินเพราะตกงานจากพิษเศรษฐกิจและโควิดมาหลายเดือน ก็เลยกัดฟันทนมาทำงานนี้ทั้งที่ไม่ถนัด
ผมเผลอม่อยหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ มารู้สึกตัวงัวเงียตื่นขึ้นเพราะหูแว่วได้ยินเสียงกรี๊ดๆ ของเด็กและผู้หญิงก้องขึ้น พร้อมกับเสียงเหมือนมีอะไรหล่นตุ๊บจากที่สูงตามมา
ตีสามนี่ถือว่ามันดึกสงัดมากแล้ว อากาศเย็นชวนให้นอนหลับสบาย ลมโชยมาเบาๆ เสียงเครื่องยนต์รถราที่ผ่านไปมาก็เงียบซาไปแล้ว เพราะเหตุล็อกดาวน์ หรือเคอร์ฟิวส์ ตั้งแต่ 3 ทุ่มถึงตี 4
หน้าที่และความรับผิดชอบภายใต้จิตสำนึกของผมบอกว่าต้องออกไปดู เผื่อจะมีใครตก หรือกระโดดคอนโดลงมาอย่างที่เป็นข่าวบ่อยๆก็ได้ ขืนชักช้า หากเป็นจริงขึ้นมาแล้วไม่รีบแจ้งให้นายจ้างรู้ จะถือเป็นความบกพร่องในหน้าที่ อาจถูกตัดเงินเดือนได้
ผมงัวเงียลุกขึ้นมาพร้อมกับความตื่นตัวอีกครั้ง แต่ก็ยังรู้สึกเพลียๆ มึนหัวอยู่ เสียงกรี๊ดร้องโหยหวนยังคงก้องในหู มันเกิดอะไรขึ้น ตบหน้าอกตัวเองดังป๊าบปลุกปลอบใจ จะซวยแล้วไหมล่ะ เพิ่งมาทำงานวันแรกแท้ๆ
รอบรั้วคอนโด เจ้าของปลูกต้นไม้พวกยืนต้นขนาดเล็ก สลับไม้ดอก ไม้เลื้อย ไม้พุ่ม อย่างต้นโมก ต้นข่อย ชาดัด กันเกรา ต้นรวงผึ้ง ดูกลมกลืนร่มรื่นเป็นธรรมชาติกลางป่าคอนกรีต แต่ทว่า กลับบดบังความสว่างของแสงไฟในยามค่ำคืนไปซะนี่
สายลมอู้เริ่มกระโชกมาเป็นระลอก บ่งบอกว่าอีกไม่นานสายฝนน่าจะมาเยือนกันแล้ว แสงไฟส่องสว่างจากข้างล่างและรอบๆ ตัวอาคาร บางแห่งถูกพุ่มไม้ ไม้เลื้อยบดบังเป็นเงาพริ้วไหวจนกลายเป็นมุมมืด หลอดไฟบางแห่งกระพริบวับๆ ดับๆ ติดๆ
ผมถือกระบอกไฟฉายก้าวเดินช้าๆ ไปรอบๆ บริเวณตัวอาคารที่ถือว่ากว้างใหญ่หลายตารางเมตรด้วยใจเต้นระทึก ในใจยังกังวลว่าหากมีคนติดโควิดคิดฆ่าตัวตายกระโดดตึกร่วงลงมาร่างเละจริงๆ จะทำยังไง
คำตอบผุดขึ้นมาในหัวสมองของคนที่มีดีกรีขั้นวิศวกรรมเครื่องกล ที่บังเอิญตกงานจากผลพวงของโรงงานญี่ปุ่นย้ายฐานการผลิดหนีไทยไปกลายมาเป็นยามหมาดๆ ผมฉลาดพอที่จะเม็มเบอร์ต่างๆ ไว้พร้อมรับมือกับสถานการณ์ฉุกเฉินอยู่แล้ว แต่วันนี้ ณ เวลานี้ จะเป็นบทพิสูจน์อดีตวิศวกรอย่างผม จะมีไหวพริบเอาตัวรอดในชั่วข้ามคืนนี้ไปได้หรือไม่ก็ยังไม่รู้สิ
ในมุมมืดข้างตัวอาคารคอนโดที่มีเงาพุ่มไม้บดบังแสงไฟ ผมมองเห็นลางๆ คล้ายกับว่ามีอะไรกองอยู่ที่พื้น ค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆ ส่องไฟฉายเพื่อดูให้ชัดๆ
ทันทีที่แสงไฟกระทบเข้ากับดวงตาสีแดงทั้งคู่ ฉับพลันทันใดนั้นผมก็ยืนนิ่งชะงักงัน เสียววูบไปทั้งตัว ลมวูบมากระทบใบหน้า
“แย้ว!” แมวสีดำตัวใหญ่แยกเขี้ยวพร้อมกับร้องขู่เสียงดังกระโดดข้ามหัวผมไปอย่างรวดเร็ว
“บ้าเอ้ย!” เจ้าแมวป่าทำเอาใจแทบวาย ผมอัดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ เพื่อเรียกสติกลับคืนมาเดินช้าๆ ตรวจดูจนทั่วรอบตัวอาคารแล้วไม่มีอะไรผิดปกติ รู้สึกโล่งโปร่งใจ ก็เดินอ้อมจะกลับไปยังป้อมนอนต่อ
สายลมยังคงพัดอู้ๆ กระโชกแรงขึ้น แสงไฟกระพริบวิบวับ ฝนคงมาแน่คราวนี้ เฮ้ยๆ ฝนตกไม่เป็นไร แต่ไฟอย่าดันดับเหมือนไฟฟ้าที่บ้านนอกเราก็แล้วกัน ถ้าเกิดดับขึ้นมาจริงๆ ผมคงไม่ได้นอนเป็นแน่ เพราะต้องคอยระแวดระวังดูแลทรัพย์สินของลูกบ้านยิ่งชีวิตให้สมกับที่ฝากความหวังไว้กับเรา ผมคิดอยู่ในใจ
ผมเดินคิดเรื่อยเปื่อยอ้อมตัวอาคารมาถึงด้านหลังซึ่งมีต้นไม้ ไม้ดอก ไม้เลื้อย อยู่เป็นทิวแถว กลิ่นหอมของดอกไม้โชยมาในยามดึกดื่นดูชั่งสดชื่นชุ่มฉ่ำปอดยิ่งนัก แต่ผมต้องชะงักกึก เมื่อสายตาไปกระทบเข้ากับเงาวูบอีกมุมหนึ่งของตัวตึกเข้า
เงาวูบวาบที่เห็นนั้น เหมือนว่าเป็นผู้หญิงกำลังเดินจูงเด็กผ่านเข้าไปในตัวตึก ดึกดื่นป่านนี้หล่อนคงเดินลงมาจากที่ไหนสักแห่ง เพราะไม่มีแม้เสียงรถยนต์ ไม่มีแสงไฟหน้ารถสักคันขับเข้ามาส่งเลย
ผมเร่งฝีเท้าเดินเข้าไปเพื่อจะสอบถามและให้ความช่วยเหลือ แต่ก็ช้าไปเสียแล้ว
“คุณ คุณ!” หล่อนและเด็กหายไปในชั่วเวลาไม่ถึงสองนาที ผมมองดูลิฟท์ตัวแรกไม่ได้ยินเสียงทำงาน ยังคงค้างอยู่ที่ชั้น G เดินเข้าไปดูลิฟท์ตัวอื่นก็เช่นกัน เงียบๆ อย่างนี้ถ้ามีคนเดินคงได้ยินเสียง ผมยิ่งงงเข้าไปใหญ่ ชักไม่เชื่อสายตาของตัวเองซะแล้ว
พอนึกถึงเสียงหวีดร้องของผู้หญิงกับเด็ก พลันผมบนหัวและขนก็ลุกซู่ชี้ชันโด่เด่ขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ผมหันหลังกลับไปถึงป้อมยามเมื่อไหร่ไม่รู้ตัว
“เอาล่ะซี วันแรกก็โดนเข้าให้แล้วไอ้หนุ่มเอ้ย เฮ้อ!” ลุงโจ้ได้ยินผมเล่าแล้วก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่
“หมายความว่าไงลุง” ผมชักทะแม่งๆ ว่าลุงโจ้ต้องปิดบังอะไรผมไว้ ไม่ยอมบอกแน่ๆ
“ถ้าลุงเล่าให้ฟัง แกรับปากได้ไหมว่าจะยังทำงานที่นี่อีก” สีหน้าลุงโจ้ส่อแววกังวล คิ้วขมวดเข้าหากัน
“ถ้าลุงเล่าความจริงให้ฟัง ผมรับปากครับลุง” ผมยกสามนิ้วข้างขวาขึ้นมาทำท่าทางปฏิญาณตนด้วยสีหน้าจริงจังลุงโจ้จึงเล่าความจริงให้ฟังว่าไฮโซสาวทะเลาะกับสามีชาวต่างชาติ อุ้มลูกน้อยกระโดดคอนโดเมื่อไม่นานมานี้ พร้อมกับรับปากจะเจรจากับเจ้านายเพิ่มค่าแรงให้ผมอีกด้วย
ผมยินดีทำงานต่อ เพราะถือคติที่ว่า “วิญญาณ” กับ “คน” อยู่คนละความถี่กัน ไม่มีวันสัมผัสกันได้ พูดง่ายๆ คืออยู่คนละโลก ถ้าใจแข็ง ไม่กลัวจนขี้ขึ้นสมอง วิญญาณก็ทำอะไรเราไม่ได้ เชื่อผม
นี่ไม่ได้โม้ ไอ้ที่ผ่านมา ผมก็แค่...ถอยตั้งหลัก เหอๆ